Θα τον θυμόμαστε τον Παρασκευά

Το 19991 ένα επεισόδιο των θρυλικών "Απαράδεκτων" είχε τίτλο "Θα τον φάω τον Παρασκευά" αναφερόμενο σε έναν διαφημιστή που μισούσε θανάσιμα ο Σπύρος Παπαδόπουλος.

Παραφράζοντας εκείνο τον τίτλο, νιώθω την ανάγκη να αποτίσω φόρο τιμής σε έναν άλλο Παρασκευά που πριν λίγες μέρες άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο. Ο Παρασκευάς του www.betonet.gr, του Εθνοσπορ, ο Nick the Greek του ποδοσφαιρικού στοιχήματος μας αποχαιρέτησε αφήνοντας πίσω του μια πλούσια κληρονομιά .

Όταν γύρω στο 1999 ξεκίνησα δειλά την ενασχολησή μου με το Πάμε Στοίχημα του ΟΠΑΠ, τα κειμενά του άγγιξαν μια πτυχή του μυαλού μου. Οι σκιώδεις out-of-law μπουκ της Κύπρου που κανόνιζαν τον ποδοσφαιρικό χάρτη της Ευρώπης, οι προσεγγίσεις στο ποιες κλωτσιές θα σηματοδοτούσαν το αποτέλεσμα του ποδοσφαιρικού ράγκμπυ μεταξύ Σαουθεντ και Γιορκ ή τέλος το πως επηρεάζει η ποιότητα του ουαλικού κατσικίσιου γάλακτος τους "παίκτες" κριάρια της Ρεξαμ, σε εισαγωγικά η λέξη παίκτες :-), είναι στοιχεία που για κάποιο λόγο με άγγιξαν βαθιά.

Ποτέ δεν κράτησα αρχείο με τα καλύτερα άρθρα του Παρασκευά. Όπως επίσης δεν το έχω κάνει και για τον Γεωργίου που τον θεωρώ παντοτινή πηγή έμπνευσης. Λίγες ατάκες πρέπει να κρατάς κάθε φορά και να τις μοιράζεσαι με όποιον έχει διατηρήσει κάποιες άλλες στο δικό του νωτιαίο μυελο. Η λαϊκή παράδοση δεν διασώζεται μέσω word αρχείων ή αποκομμάτων εφημερίδων, αλλά ταξιδεύει στόμα με στόμα μένοντας ζωντανή όπως η Ιλιάδα και η Οδύσσεια.

Καθώς λοιπόν τα χρόνια πέρασαν, και επειδή ποτέ δεν διάβαζα εξεπιτούτου το γλαφυρά Πρασινοσοσιαλιστικό Έθνος, έχασα κάπωςτην επαφή και δεν έχω τεράστια δεξαμενή αποφθεγμπάτων του Παρασκευά. Όμως τα διδαγματά είναι ανεξίτηλα και μου έχουν καλλιεργήσει την πεποίθηση ότι με υπομονή και επιμονή ένας παίκτης μπορεί να αντιμετωπίσει κατάμουτρα τον αδηφάγο μπουκ.

Ακόμα και αν ακούγεται ουτοπία, παίζω πλεόν για το παιχνίδι και όχι για την νίκη ή την ήττα. Δεν θα βάλω ποτέ το κεφάλι μου στην γκιλοτίνα του τζόγου παίζοντας από το υστερημά μου αλλά αν έχω ένα απόθεμα θα περιμένω μέχρι τελικής πτώσης να μάθω αν την παραμονή του αγώνα με την Ντονκάστερ οι παίχτες της Γεόβιλ επισκέφτηκαν περιφερειακό κωλάδικο. Και ότι και αν γίνει στο τέλος της βραδιάς θα βγάλω από το ψυγείο μου μια καρακαταπαγωμένη Kronenburg 1669, θα κάνω την αποτίμηση, και θα συνεχίσω το ταξίδι προς την παικτική Ιθάκη. Που ευτυχώς δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ, επιβεβαιώνοντας πως αυτό που μετράει είναι το Καβαφικό ταξίδι και όχι ο προορισμός.

Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα οφείλονται και στον Παρασκευά. Που χωρίς να είναι καθηγητής πανεπιστημίου ή να επικαλέιται την δήθεν "ευγενή άμιλλα" λάδωσε τα κολλημένα γρανάζια του εγκεφάλου μου σε μια τρυφερή ηλικία που "άλλοι" (και καλά) υπεύθυνοι μου ζάλιζαν τον έρωτα (ή μάλλον τα αρχίδια).

Σε ευχαριστώ Παρασκευά και για μια Παρασκευή που τρέχοντας πανικόβλητος, όντας υπάλληλος του Boutros Tours στο Σύνταγμα, σε βρήκα στην Νίκης να πίνεις το καφεδάκι σου και σε ρώτησα για την Κρου. Το χαμογελό σου ήταν αρκετό και το χωρατό σου βουλοκέρι να σφραγίζει το πρότυπο που είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου.

Η χρονιά ξεκινάει και εύχομαι σε όλους καλά πονταρίσματα. Το μόνο που βρήκα σε σχέση με τον Παρασκευά είναι ένα κείμενο που έγραψε πριν την εγχείρηση στην οποία είχε υποβληθεί πριν χρόνια σε περίπτωση που πέθαινε, και το οποίο δημοσιεύσε το Σπορτάιμ με την άδεια των μελών του Betonet πριν λίγες μέρες. Όπως θα διαβάσετε μόνο ο Μπουκ και ο Διάολος κερδίζουν πάντα στο τέλος της ημέρας.

Αλλά ο αετός πρέπει να ξέρει να πεθαίνει στον αέρα...

Καλή χρονιά να έχουμε... Μήπως η πρεμιέρα της Σκωτίας πρέπει να είναι η Πρωτοχρονιά σε όλο τον κόσμο? Τα θρησκευτικά μίση να υποκύψουν κάτω από τα πασουμάκια της Κουίν οφ Σάουθ και της Νταμπαρτον... Ε ήμαρτον που λέει και ο Γεωργίου...

«Πλάκα-πλάκα, αλλά καμιά εγχείρηση δεν είναι αστεία υπόθεση. Πόσο μάλλον μια τεράωρη εγχείρηση που σου αφαιρούνε την καρδιά και την βάζουνε στον πάγο λες και ήτανε κόκα—κόλα, κάνουνε σταυροβελονιά με τις αρτηρίες σου και μετά σου βάζουνε πίσω την καρδιά ελπίζοντας πως θα ξαναχτυπήσει! Υπάρχουν πιθανότητες να κλατάρει το εργαλείο, να πας γενικό πάσο, να σπρώχνεις προς τα άνω γρασίδι και τουλίπες, να γίνεις ένας “πρώην”. Αν πεθάνω, θα ήθελα να γίνουν τα ακόλουθα:

Θέλω να γράψει τον επικήδειο μου ένας τζογαδόρος. Δεν χρειάζεται να έχει ευφράδεια, μόνο να έχει καταλάβει πως το προκαθορισμένο στοίχημα δεν είναι θέμα στάνταρ, αλλά θέμα αποδόσεων. Ίσως ο επικήδειος γίνει η αφορμή να βάλουν μυαλό δυο-τρεις ξεροκέφαλοι.
Για τις πρώτες έξι εβδομάδες θέλω να έρχεται στον τάφο μου ο ευγενέστατος πράκτορας του ΟΠΑΠ από το Αιγάλεω, ένας άνθρωπος που γνώρισα μόνο από τηλεφώνου, που επί τρία χρόνια μου τηλεφωνούσε ανελλιπώς κάθε Παρασκευή απόγευμα για νέα από Αγγλία και την γνώμη μου για το έκτακτο δελτίο.

Θα είναι η σειρά του να με εξυπηρετήσει, ψιθυρίζοντας πάνω από το μνήμα μου τις ελλείψεις στην Αγγλία και Σκωτία, μπας κι εκεί που θα είμαι θα υπάρχουνε μπουκ για να κάνουμε κανένα τζογαδόρικο πραξικόπημα, να τα πάρουμε από τα χερουβείμ. Να έρθει κι ο Μελισσιώτης, αυτός ο απίστευτος που πέρσι μου τηλεφώνησε από το μαιευτήριο την ώρα που γεννιότανε ο γιός του, για να με ρωτήσει για δυο στάνταρ στο έκτακτο ΠΡΟ-ΠΟ. Ανεπανάληπτοι και οι δυο, χαίρουν της άκρας εκτίμησης μου...

Στην ταφόπετρα μου θέλω να γραφτεί το εξής: “Ούτε το τσιγάρο τον έφαγε, ούτε η χοληστερόλη και τα τριγλυκερίδια. Η τ*** η Κουήν οφ Σάουθ και η Νταμπάρτον στη Γ΄ Σκωτίας τον φάγανε”.

Όταν νομιμοποιηθεί το στοίχημα στην Ελλάδα, θέλω να μαζευτούν τζογαδόροι στον τάφο μου. Ν΄ ακουμπήσουν τα δελτία στην ταφόπετρα μου και να γράψουν νόμιμα παρολί. Να ξέρουν όμως πως, αν στοιχηματίσουν σε περισσότερες από πέντε ομάδες, θα γίνει σεισμός, θ΄ ανοίξει ο τάφος μου και θα βγω για να τους κυνηγήσω φωνάζοντας: “Ρε καριόληδες, βρυκολάκιασα εξ αιτίας σας. Μια ζωή σας φώναζα να μην παίζετε πολλές ομάδες γιατί θα πάτε φυλακή, τώρα θα το φωνάζω και στον θάνατο”.

Τέλος, θέλω να έρθει στον τάφο μου ο Σαλαλές. Ούτε γαρδένιες να φέρει, ούτε γαρύφαλλα. Μόνο ένα μάτσο χαμένα δελτία του προκαθορισμένου στοιχήματος του ΟΠΑΠ, να τους βάλει μπουρλότο πάνω στο μνήμα μου και να πει “αιωνία η μνήμη σου Παρασκευά, είχες δίκιο. Στο τέλος όλοι μπαίνουν στον κουβά εκτός από τον μπουκ”.

Ωρεβουάρ!»